Europa, lato 2011. Dwanaście krajów. 46 dni. Jeden samochód. Jeden namiot. Jeden człowiek. Jedna kobieta, którą dopiero poznał.

Wiedziałem że naturyzm był popularny w wielu częściach Europy i jako artysta, który pracował na rzecz akceptacji ciała przez całej jego kariery zależało mi na dokumentowanie jakiś mały fragment. Przyglądając się ze zdziwieniem znalazłem bardzo ważną część kryjąca się w Polsce. Miała na imię Gosia.

Ja uważałem się jako młody i zdolny. Będąc Amerykaninem często sobie przekonałem, że byłem jeszcze zdolniejszy. Ona nie czuła się taka młoda. Dorastając w Polsce, miejsce co było i jest nadal uważane przez wielu za biednym krajem, miała dodatkowy ciężar iż nie tylko była w niekorzystnej sytuacji, ale było to wykorzystywane przeciwko jej. Różnica stała się namacalna, kiedy uświadomiłem sobie, że nie mogę nawet prawidłowo przetłumaczyć na język polski bardzo amerykańskie słowo "opportunity". Coś wiekszego niż szansa czy okazja. Nie ma w słownictwie.

Razem z Gosią spędziłem ponad 40 dni w drodze. Zaczęliśmy jako zasadniczo nieznajomymi, ale w tych 40 dniach zaczeliśmy słuchać siebie wzajemnie. Zaczęliśmy uczyć się, jak współpracować. Nasza podróż po Europie może się skończyła, ale nasza podróż ku siebie nadal trwa. Żadna ilość strachu, złości, smutku, niesmaku lub oczekiwania jest w stanie zatrzymać nadzieję. Powoli, lecz z pewnością uczymy się, jak pokonać te demony, które nas nadużywają.