Na przedostatni weekend czerwca 2011 r., pojechałem na wsi w Pensylwanni na spotkanie Stowarzyszenia Naturistycznego. Następnego dnia poleciałem do Europy. Przed koncem tygodnia spotkałem niespodziewanie inną naturystę, kobietę, która jakby była przeznaczona towarzyszyć mnie podczas zwiedzania wielkich europejskich ośrodków naturystycznych.

Wiedziałem że naturyzm był popularny w wielu częściach Europy i jako artysta, który pracował na rzecz akceptacji ciała przez całej jego kariery zależało mi na dokumentowanie jakiś mały fragment. Przyglądając się ze zdziwieniem znalazłem bardzo ważną część kryjąca się w Polsce. Miała na imię Gosia.

Miałem amerykański paszport. Ona nie. A fakt, że jechałem samochodem z polskimi tablicami dał jej wiele okazji, aby wskazać różnicę. To nie było tylko policja i straż graniczna, kto na to patrzyło. Zwykli ludzie zrobili takie same etniczne profilowanie. Jeden właściciel kempingu nie uścisnął mi dłoń, aż uświadomił sobie, że jestem Amerykaninem. Do tego czasu, już miałem wypracowane użycie uproszczonego Angelskiego, co bylo bardziej bliski tego co uchodzi za lingua franca w dzisiejszej Europie. To co Gosia starała się opanować.

Każdy człowiek wyrasta z własnego rodzaju ubóstwa. Nawet jeśli on ma ciepły dom i dużo jedzenia i miękkie łóżko i mnóstwo rozrywek, zawsze jest coś, czego potrzebuje człowiek. Czasem po prostu musi być wysłuchany, jeśli tylko przez ptaki i drzewa, a najlepiej przez innego człowieka, nawet jeśli on jest artystą z Ameryki, który nie jest zbyt dobrze przygotowany wysłuchać kogoś. Ucząć się słuchać, uczymy się współpracować. Dzięki współpracy, budujemy lepszy świat. W lepszym świecie, nie istnieją diabły które nas nadużywają. Lepszy świat nie nadaje się do nadużycia, ponieważ lepszy świat jest zaludniony przez osób, które nauczyły się, jak słuchać.