Pod koniec mojego pierwszego tygodnia w Europie w 2011 roku, nie tylko kupiłem samochód ale i też poznałem kobietę, która pózniej towarzyszyła mnie na 10.000 kilometrową wędrówką po kontynencie europejskim, jeżdżąc tym samym uszkodzonym samochodem który kupiłem, i dzieląc się tym samym małym namiotem z Walmart, który przyniosłem ze mną na samolocie.

Jako artysta, od początku mojej kariery, praca moja została poświęcona problemowi akceptacji ciała, cel, który później uświadomiłem sobie wspolnie trzymałem z całą społecznością ludzi którzy się nazywają naturystami, skromny fragment z której znalazłem zamieszkany w Polsce, kraj, którego kulturalny konserwatyzm nie nadaje się łatwo do przyszłościowego myślenia. Jeden z tych przyszłosciowo-myślących polskich naturystów była Gosia.

Z Ameryki ja przyniósłem ze sobą amerykański duch że da się zrobić. Ona widziała samochód który kupiłem, straszną kuchnię polową którą pożyczyłem i moje różne konserwy w bagażniku i wyzwała mnie do wytrzymania. Z moim optymizmem zapewniłem ją, że jeśli brakowało coś to byłem przygotowany wypełnić tą różnicę. Ona zapewniła mnie, że jeśli powstanie jakiś brak, to była przygotowana znaleźć sobie drogę do najbliższego lotniska i lecieć zpowrotem do domu. Na szczęście to nigdy się nie stało.

Nigdy nie byłem żonaty. Nigdy nie byłem rozwiedziony. Nigdy nie miałem dzieci. Nigdy nie straciłam dzieci. To nie oznacza, że nie mogę próbować zrozumieć kogoś, komu tak się stało. Słuchając Gosię podczas naszej podróży po Europie zacząłem rozważać jej potrzeby tak, jakby były moje własne. Może nie byłem w stanie zaspokoić wszystkie te potrzeby, ale nieraz udało mi się zamknąć gębę i umieścić swoje własne potrzeby na boku, jeśli była taka potrzeba, przyjamnie na 10.000 kilometrów. Wszyscy musią być wysłuchani i to jest jednyna potrzeba, którą wszyscy mamy obowiązek zaspokoić. Gdy ktoś modli się do innego człowieka, jako człowieka masz obowiązek słuchać. Ludzkość musi zacząć uczyć się tę umiejętność zanim będzie za póżno.