Na przedostatni weekend czerwca 2011 r., pojechałem na wsi w Pensylwanni na spotkanie Stowarzyszenia Naturistycznego. Następnego dnia poleciałem do Europy. Przed koncem tygodnia spotkałem niespodziewanie inną naturystę, kobietę, która jakby była przeznaczona towarzyszyć mnie podczas zwiedzania wielkich europejskich ośrodków naturystycznych.

Chociaż czułem w pełni ukształtowany jako pisarz, i byłem przeszkolony do użycia języka wizualnego, to był mój pierwszy raz z profesjonalnym aparatem w rękach. Zacząłem uczyć się od podszewki i przybyłem do Europy, aby znaleźć najbardziej zróżnicowanego wyboru tematu co możliwe, najlepiej coś, co pasowało do mojej estetyki oddany promowaniu akceptacji ciała. Tu weszła Gosia.

Z Ameryki ja przyniósłem ze sobą amerykański duch że da się zrobić. Ona widziała samochód który kupiłem, straszną kuchnię polową którą pożyczyłem i moje różne konserwy w bagażniku i wyzwała mnie do wytrzymania. Z moim optymizmem zapewniłem ją, że jeśli brakowało coś to byłem przygotowany wypełnić tą różnicę. Ona zapewniła mnie, że jeśli powstanie jakiś brak, to była przygotowana znaleźć sobie drogę do najbliższego lotniska i lecieć zpowrotem do domu. Na szczęście to nigdy się nie stało.

Zrób dla innych to, co chciałbyś by zrobili dla Ciebie. Ale jak zdecydować co chcielibyśmy żeby ktoś zrobił, jeśli nigdy nie mieliśmy okazji wejść w czyjeś buty? Jeśli nigdy nie zostałesz porzucona przez matki, jak mamy traktować kogoś, kto był? Ktoś, kto widocznie nieustannie cierpi z tego powodu? Ja z Gosią mieliśmy 46 dni i 10.000 kilometrów, aby spróbować wzajemnie buty drugiego. Mieliśmy jeden samochód i jeden namiot, w których mogliśmy usłyszeć nawzajem naszych słów. Nauczyliśmy się współpracować. Zaczęliśmy się uczyć jak słuchać.