Pod koniec mojego pierwszego tygodnia w Europie w 2011 roku, nie tylko kupiłem samochód ale i też poznałem kobietę, która pózniej towarzyszyła mnie na 10.000 kilometrową wędrówką po kontynencie europejskim, jeżdżąc tym samym uszkodzonym samochodem który kupiłem, i dzieląc się tym samym małym namiotem z Walmart, który przyniosłem ze mną na samolocie.

Przyjechałem do Europy udokumentować ludzi praktykujących naturyzmu. Wstępnie ustaliłem spotkanie z nudystem z egiptu odwiedzającym Europę i było też w planie jakieś zgromadzenie paneuropejskie co odbywało się w Chorwacji. Zorganizowałem dla siebie asystent który miał mnie towarzyszyć i pomagać w czymkolwiek potrzebne, ale kiedy jej paszport został skradziony w nocy przed planowanym wyjazdem, plany poszły przez okna. Zdecydowałem się na coś mniej ambitnego. Chciałem odwiedzić saunę reklamowana dla naturystów w Bielsku-Białej, co znalazłem w Internecie. Kiedy tam dotarłem, spotkałem Gosię.

Miałem amerykański paszport. Ona nie. A fakt, że jechałem samochodem z polskimi tablicami dał jej wiele okazji, aby wskazać różnicę. To nie było tylko policja i straż graniczna, kto na to patrzyło. Zwykli ludzie zrobili takie same etniczne profilowanie. Jeden właściciel kempingu nie uścisnął mi dłoń, aż uświadomił sobie, że jestem Amerykaninem. Do tego czasu, już miałem wypracowane użycie uproszczonego Angelskiego, co bylo bardziej bliski tego co uchodzi za lingua franca w dzisiejszej Europie. To co Gosia starała się opanować.

Razem z Gosią spędziłem ponad 40 dni w drodze. Zaczęliśmy jako zasadniczo nieznajomymi, ale w tych 40 dniach zaczeliśmy słuchać siebie wzajemnie. Zaczęliśmy uczyć się, jak współpracować. Nasza podróż po Europie może się skończyła, ale nasza podróż ku siebie nadal trwa. Żadna ilość strachu, złości, smutku, niesmaku lub oczekiwania jest w stanie zatrzymać nadzieję. Powoli, lecz z pewnością uczymy się, jak pokonać te demony, które nas nadużywają.