Jeden tydzień po przybyciu do Europy, poznałem kobietę w saunie na parterze dużej willi, co dzieliła z byłym mężem. Cztery tygodnie później dzieliła ze mną mały nasączony z deszczem namiot w Wiedniu, nasza mała gazowa kuchnia ledwo zdolna do gotowania kubka wody. Dopiero jak dotarliśmy do Chorwacji, zdecydowaliśmy się zainwestować w dużym czajnikiem elektrycznym. To było dość luksusowe i mnie bardzo pocieszyło.

Przyjechałem do Europy, aby doświadczyć europejskiego naturyzmu, ruch, którego filozofia pasowała moją estetykę akceptacji ciała i którego struktura organizacyjna i przywództwo myślałem niemal wyłącznie ograniczone do zachodniej części kontynentu. Byłem w szoku dowiadując się, że naturyzm miał oficjalną siedzibę w Polsce, kraj który nie jest szczególnie znany za swoją liberalną kulturę. Byłem mniej wstrząśnięty odkryciem, że dom był własnością Holendra, ale jeszcze bardziej wstrząśnięty, dowiadując się, że została ona w dużej mierze zbudowany przez Gosię.

Ja uważałem się jako młody i zdolny. Będąc Amerykaninem często sobie przekonałem, że byłem jeszcze zdolniejszy. Ona nie czuła się taka młoda. Dorastając w Polsce, miejsce co było i jest nadal uważane przez wielu za biednym krajem, miała dodatkowy ciężar iż nie tylko była w niekorzystnej sytuacji, ale było to wykorzystywane przeciwko jej. Różnica stała się namacalna, kiedy uświadomiłem sobie, że nie mogę nawet prawidłowo przetłumaczyć na język polski bardzo amerykańskie słowo "opportunity". Coś wiekszego niż szansa czy okazja. Nie ma w słownictwie.

10.000 kilometrów. Jeden samochód. Jeden namiot. Zaczęliśmy uczyć się jak słuchać. Zaczęliśmy się otwierać. Zaczęliśmy współpracować. Nawet kiedy było żle, nawet jeśli było tak trudne, że nie wydawało się że skończy się dobrze, jakoś wytrzymaliśmy. Zakończyliśmy wycieczkę i wróciliśmy zadowoleni. Pokonaliśmy diabła na drodze. Z powrotem do domu więcej diabłów czekalo nas nadużywać. Jeszcze gniew. Jeszcze strach. Jeszcze wiecej smutku. Tym razem byliśmy przygotowani. Tym razem jeden miał drugiego i mogliśmy powołać na tę radość i zaufanie i niespodziewanie, co 10.000 kilometrów stworzyło. Mogliśmy sobie przypomnieć, jak to było żyć w jednym namiocie.